- Καλημέρα νονά!

3 Σεπ 2015

- Καλημέρα νονά!

Το μηχανάκι σαραβαλάκι σταμάταγε μπροστά στην  πόρτα του σπιτιού μας κι  ένας παπάς φουριόζος,  με το χιλιοφορεμένο αντερί του έτρεχε να ασπαστεί την πνευματική του μητέρα στην κοινή μας γενέτειρα, τα Παράκοιλα  Καλλονής στη Λέσβο. Έδειχνε πληθωρικός μα ήταν απέριττος κι απλός. Αύρα θεόδοτη.  Έντυνε με ουσία Χριστού τα λόγια και τα έργα του του έξω από τύπους και καθωσπρεπισμούς. 

- Καλημέρα νονά!

Κι ενώ συμβαίνει να επιμένουμε τηλεφωνώντας σε πρόσωπα και της Εκκλησίας ακόμη που ουδέποτε μας τηλεφωνούν οι ίδιοι προσδοκώντας εις μάτην μια πνευματική επικοινωνία μαζί τους, τουναντίον για μένα υπήρξε  ο μοναδικός  ταπεινός  ιερέας και άνθρωπος,  που μου τηλεφωνούσε συχνά χωρίς να παρεξηγηθεί που δεν αξιώθηκα ποτέ να ανταποδώσω ούτε ένα του τηλεφώνημα! Απαράδεκτη φυσικά. Αλλά με δίδασκε με την ανωτερότητά του.

Στο τηλέφωνο εξιστορούσε θαυμαστά πράγματα και τον ενθάρρυνα να μου τα διηγείται ίσως τα καταγράψω και μείνουν. Αλλά πού καιρός για τέτοια. Δεν ευκαιρούσε. Είχε έργο ζωής να κάνει. Να ξεγεννήσει έγκυες γυναίκες, να ταϊσει με μπιμπερό ξεριζωμένα προσφυγάκια, να ζεστάνει με κουβερτούλες μωρά με υποθερμία που τα μάζευαν απ΄τη θάλασσα μισοπεθαμένα, να βρει χαμένους συζύγους και πατεράδες να μοιράσει παπούτσια και στεγνά ρούχα στους θαλασσοπνιγμένους, να... να...

Στο τηλέφωνο μου μιλούσε: 

- Για τους φοιτητές από την Τουρκία που ήρθαν εντυπωσιασμένοι, σταλμένοι από το Πανεπιστήμιο να μάθουν κοντά του για τον Χριστό. 

- Για τους βουλευτές από την Ελβετία που τον βράβευσαν.

- Για τα κανάλια από την Κίνα που του πήραν συνέντευξη.

- Για την Ύπατη Αρμοστεία που τον επισκέφτηκε στη Λέσβο...

- Για τη διάκριση από τον ΟΗΕ, για για για.....

Δεν παρέλειπα πάντα να τον συμβουλεύω στοργικά- όπως συνηθίζουμε οι γυναίκες απ΄τα χωριά της Μυτιλήνης- ήμουν λίγο μεγαλύτερή του - να σταματήσει το κάπνισμα και να προσέχει την υγεία του. Έλεγε πάντα πως τα αφήνει όλα στη Θεία Πρόνοια και στο θέλημα του Κυρίου.

Πίστευε. Ολοκληρωτικά. Και το απέδειξε.

Μια βδομάδα πριν φύγει για το νοσοκομείο στην Αθήνα τηλεφώνησε. Μιλούσε  με ενθουσιασμό για τις δράσεις της ΑΓΚΑΛΙΑΣ. Δεν υποψιάστηκα καν πως πίσω απ΄την κουβέντα μας κρυβόταν ένας διασωληνωμένος παπάς  στο οξυγόνο. Όταν αναφέρθηκα στο χειρουργείο της νονάς του τότε ανέφερε με απάθεια και φυσικώ τω τρόπω:

- Ναι κι εγώ θα πάω στην Αθήνα, γιατί μου βρήκαν καρκίνο στους πνεύμονες να δω τι θα κάνω και με αυτό. Ό,τι θέλει ο Θεός. Ξέρει ο Ύψιστος. Ας γίνει το θέλημά του.

Ανατρίχιασα βέβαια με πόνο αλλά διαισθανόμενη την ψυχραιμία του κινήθηκα στο ίδιο πνεύμα της δικής του απάθειας για να μην τον ταράξω. Του ευχήθηκα σαν να ήταν υπόθεση ρουτίνας αλλά μέσα μου μακάρισα τη γενναιότητά του.

Όποτε χτύπαγε το τηλέφωνό από κείνον η πρώτη του κουβέντα ήταν:

-Τι κάνει η νονά μου; Ο νονός είχε ήδη αποδημήσει εις Κύριον.

Τους αγαπούσε τους γονείς μου κι όλους μας. 

Είχε μια οικουμενική αίσθηση της αγάπης. 

Η ομορφότερη ενθύμησή μου για τον παπά της Αγκαλιάς, πριν μια δεκαετία περίπου ήταν εκείνη η υπαίθρια νυχτερινή Θεία Λειτουργία στο χωριό μας, στο αγαπημένο  δάσος της Αγιαδοσιάς, στο ξωκκλήσι της Παναγίας μας, όπου είναι αποτυπωμένη -θαυματουργικώ τω τρόπω - στο πάτωμα του ναϊδρίου η Τίμια Ζώνη της και οι πατημασιές της απ΄ τη θαυματουργική της επίσκεψη στο εκκλησάκι το βράδυ που είχαν ρίξει φρέσκο το τσιμέντο στο πάτωμα. Καμιά ανθρώπινη πατημασιά δεν μπόρεσε έκτοτε να ταιριάξει πάνω στο αγιασμένο αποτύπωμα του πανάγιου ποδιού της. 

Έτσι, κάτω απ΄τ΄αστέρια που στη Λέσβο μας, στο νησί των αγίων. είναι πιο μεγάλα και πιο κοντά στη γη, με μόνο φως τα αναμμένα κεριά, μια αγκαλιά γυναίκες και κανα δυο άντρες βιώσαμε τη θεία μυσταγωγία  που ο λειτουργός μας παπάς με υπερκόσμια κατάνυξη μετάγγισε στις καρδιές μας καθώς αγιαστικά ιερουργούσε και μας κοινωνούσε κάτω απ΄των πεύκων τη θροϊστική ψαλμωδία έχοντας για Αγία Τράπεζα ένα πέτρινο αποκούμπι. Ουράνια εμπειρία. Πρόγευση και προτύπωση Παραδείσου.

Η αγωνία του κι ο αγώνας του για την προσφυγιά που σκόνταφτε στη δική μας λογική για κείνον ήταν υπαρξιακή ανάγκη.

Λες και τον είχε μετατρέψει σε ανοιχτό κανάλι βοήθειας η Θεία Χάρη για την ανακούφιση των κατατρεγμένων που έλεγε πως δεν ήταν μετανάστες αλλά άνθρωποι κυνηγημένοι από σφαίρες πολέμου.  

Ιδιαίτερος και μαχητικός. Δεν τον άγγιζαν τα βέλη των εχθρών. Δυνατός, απερίσπαστος δεν υπολόγιζε καμία αντιξοότητα. Χαλύβδινος με μόνο όραμα την Παναγάπη του Χριστού.

Στην Εκκλησιαστική σχολή της Πάτμου γαλουχήθηκε στο τρίπτυχο του δικού του "πιστεύω": Πίστη Αγάπη, Ειρήνη για όλο τον κόσμο. Και το διακόνησε θυσιαστικά.

Του έλεγα- επιφυλακτικά πάντα- πως καμαρώνω για κείνον.

Του είπα ακόμη στο τελευταίο τηλεφώνημα με το θάρρος της πνευματικής μας συγγένειας μην τυχόν και φουσκώσει με τη μεγάλη δημοσιότητα που απολάμβανε και βάλει στον κίνδυνο της κενοδοξίας και του εγωισμού  την ψυχή του και τη σωτηρία της.

 Μου απάντησε: 

- Όχι νονά (στη συνείδησή του ίσως είχα πάρει τη θέση της μητέρας μου που υποφέρει από γεροντική άνοια). Όχι. Είμαι όπως ήμουν. Παραμένω ο ίδιος. Δεν άλλαξα.

Για τη δράση του στην ΑΓΚΑΛΙΑ περιττεύει κάθε άλλη αναφορά. Όλοι γνωρίζουν. 

Ο παπά- Στρατής της ΑΓΚΑΛΙΑΣ μίσεψε πια στις αγκάλες του ουρανού.

Ο Θεός τους καλούς τους παίρνει κοντά του. 

Θα λείψει απ΄όλους μας. Ήταν πανανθρώπινος. Και οικουμενικός. 

Κάτω απ΄ τον σκιερό πλάτανο  στον Άι-Γιώργη, στην εκκλησιά του στο Κεράμι της Λέσβου κρατώ τη δροσιά της τελευταίας του ευλογίας μέσα από μια κερασμένη απ΄τα χέρια του λεμονάδα.

Εκεί ψηλά στις αγκάλες του ουρανού όπου μίσεψε ο παπα- Στρατής της ΑΓΚΑΛΙΑΣ μπορεί να ελπίζει ταπεινά στις πρεσβείες του προς τον Θεό κι  ο ανάδοχός  του και καλός μου πατέρας.

- Καλημέρα νονά! 

Το σαραβαλάκι μηχανάκι του Μπαμπανούρ (Πατέρα από φως, όπως τον αποκαλούσαν οι Σύριοι) για τελευταία φορά πάρκαρε χθες μπροστά στην πύλη του Παραδείσου.

Για πάντα.

Αθάνατος.

---------------------------------------------

Το τελευταίο του μήνυμα στο face book:

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν.
Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας.Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν.
Επίσης,θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου,οι άνθρωποι του πολέμου,τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα.Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά,για την ειρήνη και την αγάπη.Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι.